به نقل از «پارسینه»

چگونه از اینترنت وای فای در هواپیما استفاده کنیم؟ این نکته را باید گوشزد نماییم که برخی از شرکت ها این سیستم را به صورت رایگان و برخی با گرفتن هزینه ی جداگانه در اختیار مسافران قرار می دهند. خانواده » خانواده ۰۴ تير ۱۳۹۷ - ۲۱:۱۸ ۰ کد خبر: ۴۴۳۵۱۲ لینک کوتا

تاریخ انتشار: ۴ تیر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۳۶۵۷۷۴

   با توجه به این اصل اجتناب ناپذیر که امروز همه ی ما بی شک به نوعی عادت بسیاری به استفاده از اینترنت و دنیای مجازی داریم، می توان بدون هیچ گونه حرفی گفت که به اگر در غیر ممکن ترین جاها هم امکان استفاده از مزایای اینترنتی باید، دست رد به سینه ی آن نخواهیم زد. امروز می خواهیم برای شما درباره ی نحوه ی ساز و کار استفاده از اینترنت در هواپیما را بررسی نماییم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه با ما در الی گشت همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر نحوه ی کار اینترنت وای فای در هواپیما را مورد بررسی قرار دهیم.


آیا تا به حال در حین این که سوار بر هواپیما شده اید، توانسته اید که از اینترنت پر سرعت بر فراز آسمان ها استفاده نمایید؟ در کمی قبل ترها قانون این بود که استفاده از گوشی به خاطر اختلالی که سیگنال هایش در روند پرواز ایجاد می کند، قدغن است البته امروزه هم برای بیشتر هواپیماها همین است ولی برخی از شرکت های هواپیمایی پس از انجام آزمایشات مختلف و گذراندن دوره های اصلی، این امکان را برای مسافرانشان به وجود آورده اند که آن ها بتوانند تا در هنگام سوارهای هواییشان از اینترنت وای فای در هواپیما استفاده نمایند.

البته این نکته را باید گوشزد نماییم که برخی از شرکت ها این سیستم را به صورت رایگان و برخی با گرفتن هزینه ی جداگانه در اختیار مسافران قرار می دهند. حال این سوال برای ما پیش می آید که اصلا آیا تا به حال به این نکته فکر کرده اید که هواپیما در طول پرواز چگونه به اینترنت وای فای در هواپیما متصل می شود و دسترسی مسافران به اینترنت چگونه ممکن می گردد آن هم با وجود پخش امواج. به صورت فنی تنها به طور کلی دو روش برای اتصال به اینترنت وای فای در هواپیما وجود دارد.

در این روش ها، یکی از طریق ماهواره است که در حقیقت با توجه به این که این روش در حال حاضر بسیار روش گرانی شناخته می شود، شرکت های هواپیمایی بی شک کمتر سراغ این روش می روند. البته بررسی یک پرواز در سال ۲۰۱۲ از ۶۰۰ مسافر آمریکایی نشان می دهد که تنها ۲۸ درصد از مسافران تجاری از اینترنت وای فای در هنگام پرواز راضی بودنده اند. می رسیم به روش دوم.

این روش تا حد بسیار زیادی مانند روشی است که تلفن های همراه از آن استفاده می کنند. اینترنت وای فای در هواپیما در واقع در این روش در هواپیماها به دکل های مخابراتی که روی زمین قرار دارند متصل می شوند. در واقع ساز و کار به این شکل است که تجهیزات ارسال و دریافت امواج اینترنتی، روی همان دکل های مخابراتی که برای تلفن همراه نصب می شود، برای اینترنتن همراه در هواپیما نیز نصب شود.

البته نباید این شبهه به وجود بیاید که این دو روش کاملا شبیه به یکدیگر هستند زیرا این تفاوت را دارند که امواج تلفتن های همراه زمینی هستند و این تجهیزاتی که از ان ها صحبت می نماییم، امواج را به سوی آسمان و به سمت هواپیماها ارسال می کنند. یکی از تفاوت های دیگری که بین ارسال امواج بین تلفن های همراه و اینترنت هواپیما وجود دارد این است که در طول مسیر پرواز، هواپیما به صورت مکرر ارتباط اینترنتی خود را بین هر کدام از این دکل های مخابراتی جا به جا می کند تا همیشه ارتباط اینترنت را با هواپیما و استفاده کنندگان حفظ نموده و آن را در اختیار مسافران قرار بدهد.

البته این تکنولوژی در تمامی هواپیمایی های جهان جا نیفتاده است ولی در کشوری همانند آمریکا نیز هم اکنون اینترنت در پروازها به یک امکان معمول تبدیل شده است و اتحادیه ی هوایی این کشور چند وقت پیش اعلام کرده بود که قصد دارد از سال آینده در تمامی خطوط اصلی پروازی خود، اینترنت پر سرعت وای فای را به تمامی مسافران ارایه نماید. به همین خاطر در طی چند سال گذشته یک شبکه ی سراسری گسترده برای ارایه ی برنامه ی اینترنت در پروازها برای این خطوط پیاده سازی و ارائه شده است.

پیمانکاری که وظیفه ی انجام این کار رادارد، یک شرکت به نام GoGo است که طراحی و پیاده سازی ارتباط میان این خطوط را بر عهده دارد. با این حال اینجا باز سوالی پیش می آید، در مکان هایی که امکان نصب و وجود دکل وجود ندارد، تکلیف اینترنت چه می شود؟ بر اساس تجربه ثابت شده است که تا به حال اینترنت هوایی به مناطقی محدود بوده که دکل های مخابراتی روی زمین در دسترس بوده است و هر جا که پرواز روی دریا و اقیانوس بوده است، مسافران باید با اینترنت خداحافظی می نمودند.

اما شرکت های هواپیمایی برای حل این مشکل به این فکر افتاده اند و همچنین تصمیم گرفته اند که در پروازهای بین المللی هم خدمات اینترنتی شان را ارائه بدهند و برای این کار سراغ ماهواره ها رفته اند. برای انتقال ماهوره ای امواج نیز، برخی از تکنولوژی L-band استفاده می کنند که در حال حاضر کم سرعت و نسبتا گران است و به همین دلیل تکنولوژی ku-band با فرکانس بالاتر ( ۱۲ تا ۱۸ گیگاهرتز) مقرون به صرفه تر و با عملکرد بهتری جایگزین شدند.

سیستم اینترنتی در پرواز لوفتهانزا، ادعا میکند سرعت دانلود در این هواپیما به بالای ۵۰ مگابایت می رسد که میزان کمی نیست. با این که استفاده از ماهواره برای اینترنت گران تر است و نیاز به نصب تجهیزات بیشتر و سنگین تری هم بر روی هواپیما ها دارد اما با این حال به نظر می رسد که شرکت های هواپیمایی بیشتری در این زمینه تمایل پیدا کرده اند که این کار را برای خطوط هوایی خود انجام بدهند.

برای مثال در این زمینه شرکت هواپیمایی لوفتهانزا از کشور آلمان در حال حاضر در برخی از پروارهای بین الملی خود، اینترنت ماهواره ای را به مسافران خود ارائه می نماید. به همین ترتیب بسیاری از خطوط هواپیمایی دیگر نیز تصمیم به پیاده سازی اینترنت ماهواره ای برای پروازهای بین المللی اش کرده است. نروژ و ترکیش ایرلاین نیز اینترنت رایگان را در خدمت مسافرین قرار می دهند. در حالی شرکت های هواپیمایی اسکاندیناوی به تازگی در حال تست این سرویس رایگان در برخی از هواپیماهای خود می باشد.   منبع: الی گشت 

منبع: پارسینه

کلیدواژه: هواپیما سفر گردشگری وای فای هواپیما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۳۶۵۷۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟

نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیما‌های راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.

به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.

با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیرو‌های جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.

یک مرور کلی

قبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیرو‌های هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.

به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:

این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیرو‌های عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.

فرآیند سوخت گیری هوایی

سوخت‌گیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.

با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.

این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.

سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.

برای هواپیما‌های بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.

آینده سوخت گیری هوایی

آینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیرو‌های هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.

بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.